Wiele się w moim życiu zmienia, patrząc wstecz, czytając archiwum tego bloga, rzec mogę śmiało, że prawie całe moje życie uległo ogromnej zmianie.
Ale są takie drobne sprawy, takie moje przyzwyczajenia, ulubienia, fascynacje, które wciąż pozostają niezmienne.

Nowe miejsca lub nie nowe, święta, urodziny, pory roku, narodziny, śluby, przeprowadzki do nowych domów, awanse, podziękowania to dla mnie zawsze okazje do wysyłania tradycyjną pocztą kartek.
Lubię kontaktować się w ten sposób ze znajomymi. Lubię wybierać widokówki z podróży i pozdrawiać za ich pomocą przyjaciół. Staram się pamiętać o urodzinach i rocznicach. Absolutnie nie jest to dla mnie jakaś trudność, raczej ogromna frajda.

Mam w sobie, trudną może do zrozumienia, fascynację pocztą. Chciałabym się kiedyś sama zapakować w kopertę i wysłać i obserwować jak to się dzieje, że przesyłka trafia od nadawcy do adresata. Byłaby to okazja do dalekiej podróży z różnymi przystankami, być może zakończonej niedoręczeniem do odbiorcy a skradzeniem przez listonosza złodzieja (w Polsce bardzo prawdopodobne).
Pisałam kiedyś na blogu, że chciałam pracować przy sortowaniu listów – nadal chcę – to według mnie logistyczny fenomen.

Gdziekolwiek bym nie mieszkała, zawsze ważna dla mnie była skrzynka na listy. Czasem to specjalny otwór w drzwiach wejściowych, czasem skrzynka na bramie, czasem zbiorcze zamykane schowki.
Ja uwielbiam biegać do skrzynki i sprawdzać czy listonosz przyniósł coś dla mnie.

Wczoraj niespodziewanie doręczono mi dwie pocztówki. Koleżanka ze szkolnej, licealnej ławy donosi mi o owcach na wyspie Gotlandii. Koleżanka z czasów naszej pracy w Pizza Hut przesyła mi pozdrowienia z Ciechocinka.
Ciekawy zbieg okoliczności, obie widokówki otrzymałam tego samego dnia, taka podwójna radość. Dziękuję!

Coś za coś. Piszę, odpisują:-)
Tradycyjną pocztą.

Nadeszła jesień. Szkolna. W poniedziałek zaczęłam jesienny semestr, trzeci rok w amerykańskiej szkole. Kolejny poziom angielskiego i kolejny poziom hiszpańskiego. Tym razem tylko wieczorne klasy, za którymi nie przepadam, no ale nie miałam wyboru. Dochodzi 15:00, wróciłam z pracy (w szkole) a na 17:00 z powrotem na hiszpański. Tak mam w poniedziałki i środy, we wtorki i czwartki na 19:00 mam angielski. Nie lubię się uczyć, nie chcę mi się, za stara już chyba jestem. Sto razy bardziej wolę pracować, gdzie oczywiście każdy dzień jest dla mnie lekcją angielskiego i wiedzy o systemie szkolnictwa w Kalifornii. O pracy mogłabym opowiadać godzinami. Bardzo lubię moje biuro, chociaż nie cierpię stanowej biurokracji.

Wspominam moje liceum w Gdyni zawsze poprzez klasę, poprzez ludzi, których widziałam każdego dnia, przez kilka godzin, z którymi przeżyłam 4 lata. Tutaj jest inaczej. Tutaj nie przynależysz do klasy, idziesz sam przez różne kursy, spotykasz ludzi i za chwilę o nich zapominasz. Brakuje mi szkolnych znajomych, tych cudownych przyjaźni jakie rozpoczynają się w szkolnej ławie. Tutaj studenci są sympatyczni, wiecznie uśmiechnięci, a jednak tacy obcy sobie, tak się czasem nawet powitać nie potrafią nawzajem (może nie chcą?). Nie lubię pracy w parach, pracy w grupach. Wolę sama. Jak już trzeba, to się przełamuję, akceptuję, grupa zawsze okazuje się fajna, pracujemy nad wspólnym projektem, ale potem jakby wszyscy o tym zapominają, jakby ta nić która nas połączyła przedsięwzięciem na zaliczenie, gdzieś się zrywa i bynajmniej nie przeradza się ta zwykła znajomość w bliższe koleżeństwo czy przyjaźń. Czasami mam wrażenie, że ci wszyscy studenci, których poznałam do tej pory, nie mają w ogóle przyjaciół. Oczywiście, że się mylę, ale tak to jakoś odczuwam. To jakże potoczne tutaj słowo friend, wytarło się chyba strasznie i nie oznacza tego samego co w Polsce. Tutaj każdy jest friend, ale jak daleko tym friendom do tych wszystkich moich polskich wiernych, bliskich, przyjaciół.

Dwa razy dmuchałam w urodzinowe świeczki w tym roku i dwa razy pomyślałam sobie to samo życzenie. Tylko jednego mi tutaj naprawdę brakuje. Zostawiłam w Polsce przyjaciół, znajomych, bliskich. Pragnęłabym tutaj też ich mieć, albo mieć nowych. Brak grupy fajnego towarzystwa najbardziej doskwiera mi na mojej amerykańskiej emigracji.
Ale najważniejsze jest to, że obok mnie każdego dnia jest mój największy przyjaciel, mój mąż.

Przeczytałam, po raz pierwszy w życiu całą, od deski do deski, książkę w języku angielskim. Był to dla mnie nie lada wyczyn, dla mnie, nie wierzącej w fakt, że takie coś może mi się przytrafić.
Kocham przecież czytać, ale po polsku proszę Państwa!

Czytam po angielsku, a jakże, materiały potrzebne do szkoły, przepisy w książkach kucharskich, gazety, książki dla dzieci, opowiadania, wierszyki.
Ale żeby tak całą książkę? Nieeee – to przecież za trudne.

Nie taki diabeł straszny…
Wybrałam lekką lekturę, w dodatku taką, którą czytałam po polsku i oczywiście jednego z ulubionych pisarzy współczesnych. Książki pisane przez Jeffrey’a Archera polecam znajomym od dawna. Zatem poleciłam sobie “Not a penny more, not a penny less” co w języku polskim zostało przetłumaczone na “Co do grosza”.
Lekkie pióro, bardzo zabawna historia, temat nadal aktualny. No i co najważniejsze nie zniechęciła mnie do czytania po angielsku.

Czasami zdarzało się tak, że dziewczynka dostawała jakieś nowe ubranie, gdy podrosła, dostawała pieniądze by sama sobie coś kupić. Nie działo się to często. Bardziej przy okazji kaca (rodzicielskie poczucie winy) niż przy okazji jej potrzeb, urodzin, czy świąt. Biegła do sklepu i wybierała to co widziała u innych koleżanek, to co znała i wiedziała, że jest akceptowane. Nigdy nie była odważna w oryginalnym ubiorze. Gdyby weszła na bal i zobaczyła kogoś w takiej samej sukni – ucieszyłoby ją to, a nie strapiło. Taka była.
Więc w miarę możliwości finansowych (siła kaca – siłą pieniądza) nabywała to o czym długo marzyła. I jasnym było to, że chciała tą rzecz założyć następnego dnia do szkoły. Było dla niej naprawdę ważne.

Niestety.

Zawsze słyszała te same słowa, wypowiadane bardzo głośno: ‘JUŻ NOWE UBIERASZ?!’ ‘JUŻ ŻEBY ZNISZCZYĆ!?’ ‘NIE MASZ JUŻ INNYCH UBRAŃ?!’

To niby kiedy nowa rzecz, przestaje być nowa – pytała samą siebie mała dziewczynka? Jak długo trzeba czekać by dana rzecz przeszła do grupy ubrań nie-nowych? Kiedy można ją założyć i nikogo tym nie denerwować?

Przecież chyba o to chodzi, żeby nową kupioną rzecz ubrać a nie odwiesić do szafy na nie wiadomo jak długi czas… może aż moda minie, wtedy na pewno to ubranko nie będzie już nosić znamion NOWEGO.

Dzisiaj ta mała dziewczynka jest księżniczką. Może mieć tyle NOWYCH ubrań ile jej dusza (właściwie ciało) zapragnie. I nie musi się martwic, że po zakupach nie będzie mogła tych ciuszków nosić.

Tak się czasami odmienia życie małych dziewczynek…

W piątek na ekranach amerykańskich kin pojawił się film pt. Julie & Julia. http://www.julieandjulia.com/
Zaopatrzeni w duży popcorn i cukierki poszliśmy go obejrzeć.
Dobre, śmieszne kino.
Nie wiem czy zostanie zrozumiale przez Polaków, tym samym czy będzie ich tak bardzo bawić jak Amerykanów. Dużo w tym filmie historii, nie tej szkolnej, lecz tej kulturowej.
Trzeba wiedzieć, że Julia Child jest postacią prawdziwą. Trzeba wiedzieć jak ważną jest ikoną dla amerykańskich gospodyń domowych. Trzeba wiedzieć jacy Amerykanie byli (i chyba wciąż są) kiepscy w gotowaniu.
Z tą wiedzą i kilkoma innymi wyjaśnieniami, film staje się przezabawny.

A może przed niektórymi zagranicznymi filmami powinni pojawiać się w kinach wyjaśniacze i niczym Stanisław Janicki w programie W Starym Kinie, przybliżać widzom te wszystkie informacje, których nie maja jako non-native oglądacze?
A może dawna kronika filmowa przybrałaby właśnie taką informacyjną formę, takie wprowadzenie do filmu?

Chociaż może być i tak, że wszystko będzie wyjaśnione a my i tak tego nie pojmiemy…
Żeby zrozumieć Amerykę, trzeba tu jednak trochę pomieszkać.
Mieszkam już trochę i są takie sytuacje, których nadal nie pojmuję.
Choćby faktu, ze Amerykanie mieszkający w domach, mają piękne, nowocześnie wyposażone, ogromne kuchnie, ale w nich nie gotują.
Amerykańskie księgarnie obfitują w piękne, opasłe książki kucharskie, ale poza ich zakupem, Amerykanie nie poświęcą im już więcej uwagi, nie ugotują nic według przepisów w nich zgromadzonych.
Anglosaska niekulinarna kultura.
Szkoda, bo takie tu możliwości.

Dwa tygodnie temu przygotowałam łazanki. Makaron przywieziony z Polski już dawano zużyłam, bo łazanki oboje uwielbiamy. Wiec tutaj do swoich potrzeb zaadoptowałam farfale, czyli kokardki. Cebulka na oleju + kapusta kiszona + kiełbasa, trochę kminku (oj nie lubię, nie lubię kminku) no i oczywiście makaron. Zaniosłam do pracy z lekką obawą, jak Amerykanie zareagują na kluski połączone z kapuchą kiszoną. Zareagowali pozytywnie, bardzo im smakowało, bardzo chwili, bardzo dziękowali.

Tydzień temu wrzuciłam do garnka cebulkę na oleju, marchewki, ziemniaki, pora, korzeń pietruszki (parsnip, bo parsley to natka) i kalafiora. Trochę soli, trochę pieprzu. Rozgotowałam, zmiksowałam, oto moja zupa krem. Koloru pomarańczowego, bo marchew przejęła tym razem władzę. Oddzielnie w miseczce zielony groszek. Zaniosłam do biura, od nowa, ochy i achy, mniamy i yammy, jakie to pyszne i zdrowe, same warzywa.

Dzisiaj rano wyjęłam z zamrażalki puff pastry (ciasto francuskie) pokroiłam na małe prostokąty, na każdy z nich po troszeńku goat chease (ser kozi) na to plasterek jabłuszka, maźnięte to oliwą z oliwek i obsypane delikatnie tymiankiem. Taki mały finger food. I na powrót komplementy, słowa uznania wobec mojej kuchni, prośby o przepisy i takie tam.

Tak to właśnie wygląda, takie nic a tak cieszy, bo tutaj to albo się je w restauracji, albo z mikrofali. Oczywiście nie w każdym domu, generalizuję i przesadzam, ale przecież każdy wie, że to w Ameryce narodził się McDonald.

Gdy Julia Child pojawia się w Stanach ze swoją książką o francuskiej kuchni i programami w telewizji, to staje się niezwykle popularna. A gdy pojawia się film o niej z bardzo dobrą rolą Meryl Streep to słusznie wszyscy biegną do kin.
Nabyliśmy już słynną książkę kucharską, mam nadzieję, że kiedyś opiszę tu moją przygodę z gotowaniem według przepisów Julii.

Bloga przecież już prowadzę.