Ilu z Was, Polaków, mieszkających za granicą, emigrantów z przypadku i tych, którzy do emigracji przygotowywali się długie lata, mówi dzisiaj o swojej ojczyźnie dom?

Ilu z Was, żyjących na nowej ziemi, a może juz nie nowej, bo przecież niektórzy z Was mieszkają dłużej za granicą niż mieszkali w Polsce, używa określenia dom mówiąc o kraju swojego urodzenia?

Ilu z Was wraca myślami właśnie do domu
Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,
(…)
Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,
Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;
Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,
Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,
A wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą
Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Czy na wspomnienie domu pojawiają się obrazy tych może dziecięcych i młodzieńczych lat, bloków, klatek schodowych, osiedlowych placów zabaw, szkoły, wakacji u babci, rodzinnych świat, i tego wszystkiego co się Wam wydarzyło w tym dziwnym kraju nad Wisłą?

Czy łączycie swoją narodowość, to że urodziliście się w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, czy w Rzeczypospolitej Polskiej, z domem?

Czy w jakimkolwiek obcym języku zdarzyło Wam się wypowiedzieć zdanie typu: ‘W domu robiliśmy…’ ‘W domu było…’ i po przez ten dom mieliście na myśli cały kraj a nie tylko rodzinne mieszkanie?

Mnie osobiście nigdy się to nie zdarzyło.
Nigdy nie łączyłam Polski z moim domem.
Oczywiście kilka tych domów w ojczyźnie miałam, ale przyszło mi mieć też domy w innych krajach i czasem bardziej się do nich przywiązywałam niż do tych w Polsce.

Czy zależy to od struktury języka, czy od kultury kraju, czy od ludzkich serc? Zastanawiam się nad tym od jakiegoś czasu, bo w tym wielkim kraju stworzonym głównie przez emigrantów przyszło mi spotkać ludzi którzy często po przez pojecie dom opisują coś szczególnego z kraju ich pochodzenia.
At home …
Irlandczyk mieszkający w Stanach przeszło 30 lat, Kenijczyk który jest tu zaledwie drugi rok, zawsze mając na myśli dom odnoszą się do domów w swoich ojczyznach.
Ale nigdy nie słyszałam tego w ustach polskich emigrantów.
Może nie przysłuchiwałam się uważnie, a może my, Polacy na emigracji, tak nie mówimy…