To może sam Bóg, może jakiś kapłan, mnich, filozof, albo zwykły prosty człowiek wymyślił. Nie wiem. Wiem, że wymyślił mądrze. Żałoba trwa rok. To taki czas na smutek, na łzy, na przeżywanie bólu, cierpienia, rozpaczy. Na naukę życia w inny niż dotychczas sposób.
Obserwuję siebie i czuję, że gdy kalendarz odmierzy 365 dni ja powracam do formy. Tematów żałoby jest wiele, niekoniecznie musi to być śmierć kogoś bliskiego, ważnego.
Rozstawałam się z Salzburgiem, z wszystkim, co tam zostawiłam. Powrót do kraju nie był dla mnie łatwy, zwłaszcza po wydarzeniach, jakie tu mnie spotkały. Od nich też minął już rok i wiem, że inaczej na nie patrzę, że już nie drażnią, nie bolą, zdystansowałam się, wyblakły. Rozstawałam się ze złudzeniami wynikłymi z idiotycznego zakochania się.
Dokładnie rok temu, 17 czerwca, miałam rozmowę kwalifikacyjną do telewizyjnej korporacji. Rozmowę, po której tydzień nie wychodziłam z domu, leżałam w łóżku z niedobrymi myślami. Pomógł mi te myśli wymienić na inne, więc śmiało mogę twierdzić, że uratował mi życie. Dzisiaj sobie to oboje przypomnieliśmy. Powiedział, że na pewno przez ten rok pomogłam nie jednej osobie.
Gdybym teraz spotkała gościa, który mnie wtedy na interwiu tak świadomie (bądź nie?), ośmieszył, drwiąc chociażby z tego, że nie czytam żadnej branżowej prasy, odważnie powiedziałabym mu, że jest skończonym frajerem. Że stracił możliwość zatrudnienia wspaniałego, oddanego, zaangażowanego pracownika. A co do prasy, to podsunęłabym mu klika branżowych czasopism, które teraz nie z konieczności, a z dumy czytam, bo zawierają artykuły donoszące o sukcesach fabryki, w której pracuję. Trochę zmieniłyby się role, teraz ja bym się śmiała.
Ale musiał minąć rok.
Dla mnie.
A tam gdzie rok jeszcze nie minął? Cóż, czasami się łapię, że jest mi smutno, że płaczę z powodów jakiś tam, ale wiem, że minie jeszcze kilka miesięcy i będzie dobrze. Bo czas leczy rany, bo żałoba musi się skończyć.
nadal się boisz?